Om te beginnen: de vrijwilligers van het SAG Team. Wat zij voor ons gedaan hebben is niet te bevatten. Iedere ochtend de tassen en onderdelen inpakken in een bestelbus, slapen in een klein tentje, op campings met twijfelachtig sanitair, dag in dag uit een groep idioten achterna reizen die zonodig door Amerika willen fietsen, maaltijden verzorgen voor magen die geen bodem kennen; ik neem diep mijn petje voor ze af.
Er rest ons een nederig dankjewel !!!!!!!!
Bewondering heb ik ook voor:
mijn 63-jarig lijf, dat het toch maar voor het grootste deel heeft volgehouden ondanks zijn medische mankementen
het grenzeloze optimisme en de discipline van Josef
de blijmoedige spirit van de ploeg Amerikanen
de humor van de Duitse ploeg.... jawel, we hebben heel wat afgelachen met ze
de saamhorigheid van de Nederlanders, ik ga het missen.
Wat ik niet ga missen is het vroege opstaan, de rumble strips, de vluchtstroken en het vuil daarop, de aangereden dieren en de tijdsdruk.
Ik herinner me van Bikecentennial 1976: tijd voor side trips, een geschreven reisverslag, en een serveerster die na anderhalf uur en de zoveelste free refill vroeg of we weer wilden gaan fietsen.
Blogs, laptops en smart phones waren toen onbekend.
Blij en dankbaar dat ik weer thuis ben bij mijn vrouw, mijn kat en mijn werkplaats.
Mijn hoofd zal voorlopig nog wel even duizelen, maar ROAM 2011 neemt niemand me meer af!
